چون باغچه‌ای مُرده بدونِ فصلند 

ییک عمر به نانِ خشک و آبی وصلند 

خشک و تَرِ روزگار را حس کردند 

آنها که همیشه تا کمر در سطلند

 

منوچهر ابراهیمی

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *